Matapica

De tour waar ik al voordat mijn reis naar Suriname überhaupt begonnen was naar uit keek, was zonder twijfel die naar Matapica. Op deze tour zouden wij de Lederschilpadden gaan bewonderen, die momenteel eieren leggen op  Matapica, een stuk strand langs de Atlantische Oceaan.

Op een blog van twee Nederlanders die tot 2009 in Suriname hebben gewoond, lazen we dat de trip naar Matapica goed zelf te regelen is. Aansluiten bij een tourorganisatie, die doorgaans de hoofdprijs vragen, zou niet nodig zijn. Vol goede moed belde Lot en ik de contactpersoon die deze mensen aanraadde, Frits. Frits overlegde met ons de mogelijkheden om naar Matapica te komen. 

Afgelopen zaterdag haalde Frits ons op bij de Waterkant (een straat in Paramaribo langs de Surinamerivier). Hier stapte we op een bootje die ons naar Meerzorg bracht. Na een relatief korte busrit van Meerzorg naar Johannah Margaretha, stapte we vervolgens in de enorm smalle bootjes van Frits en zijn compagnon. Deze voeren ons naar Matapica.  De boottocht door het moerassige water omgrenst door de mooiste bomen was een prachtige ervaring. Ook bofte we enorm met de zonnestralen. Daarnaast is het natuurlijk altijd hilarisch om de gezichten van je vriendinnen te bekijken wanneer ze bijna in het water vallen ;) Kortom ik genoot met volle teugen.

Eenmaal aangekomen op Matapica hingen we onze hangmatten op en genoten we van de zon en het strand. Denk hierbij niet aan een hagelwit strand met blauwe zee. Nee, Matapica bestaat voor een groot gedeelte uit modderig zand en de zee is bruin van kleur. Dit deed echter niet af aan de schoonheid van het natuurgebied. We zagen verschillende vogels, de lucht was blauw en het zonnetje scheen. 

Toen de avond viel werd het tijd ons goed in te gaan pakken. Met het komen van de avond, kwamen ook de muggen, en in flinke getallen ook. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat er werkelijk miljoenen waren. Waar die beesten ineens vandaan kwamen, mag Joost weten, maar het was wel duidelijk dat we maatregelen moesten treffen. Volledig ingespoten met Deet en ingepakt in lange kleding inclusief regenjassen gingen we op pad, opzoek naar de Schildpadden. 
Ondanks dat Frits echt een lieve vent was, verliep de communicatie met hem niet altijd goed. We waren niet goed op de hoogte van wat ons te wachten stond. We waren in de veronderstelling dat we binnen een tijdsbestek van zo'n 3 uur wel weer terug op het kamp zouden zijn en dat wij tevreden konden gaan slapen na het zien van de schildpadden. Dit liep echter anders.....

Na een wandeling half over het strand, half door de bushbush, kwamen we aan op de zandbanken waar normaal gesproken de schildpadden hun eieren leggen. 
Na een lange tijd rustig te hebben gewacht, werden we toch wat ongeduldig. Waar bleven die schildpadden nou? 
Terwijl mijn vriendinnen rustig zaten/lagen te wachten, besloten Ton en ik het hef ik eigen handen te nemen. Ton zocht aan de ene kant van de zandbank naar sporen van een schildpad en ik aan de andere kant. Onderweg op mijn zoektocht kwam ik Frits tegen. Hij stelde me voor samen een stukje verderop te gaan zoeken. In mijn idee is een ''stukje'' ongeveer 100m verderop, in Javaans-Surinaamse begrippen (Frits is een Javaan) blijkbaar niet, want ik heb wederom de halve bushbush gezien eer dat we op het stuk strand ''verderop'' belandde. Na een tijdje zagen we inderdaad een zeeschildpad. Van heel ver weg kwam ze een stukje het strand op. Ik verschuilde me achter een bosje, zodat ze me niet zou kunnen zien en probeerde haar te bewonderen. Helaas, bij de volgende golfslag liet ze zich weer meevoeren met de zee en verdween ze uit zicht. 
Inmiddels wilde ik toch wel erg graag terug naar de groep. De vloed gooide echter roet in het eten. Onze weg naar de andere toe was onbegaanbaar geworden. We probeerde verschillende routes uit en op een gegeven moment wist ik niet eens meer wat voor en achter was, zoveel rondjes hadden we gelopen. Tevergeefs, want mijn vriendinnen en Ton hadden we nog steeds niet bereikt. 

Intussen waren de meiden en Ton behoorlijk ongerust geworden. Ik had hen niet verteld dat ik weg zou gaan, aangezien ik in de veronderstelling was binnen 2 minuten terug te zijn. Ook kwam het water als maar hoger en hoger, waardoor het stukje strand waarop zij zich bevonden als maar kleiner werd. Er ontstond paniek en ze probeerde naar ons te seinen met zaklampen. Frits seinde terug, en zo ontstond er veel licht op het strand, iets waar schildpadden van schrikken. 
Na poging zoveel was ik het zat. Intussen was ik toch al kledder nat geworden. Ik stelde voor om door de zee naar de andere toe te gaan. Zo kwamen Frits en ik uiteindelijk drijfnat bij hen aan. De meiden waren in alle staten. Logisch, ze hadden 2 uur lang alleen op een stuk strand gezeten wat ieder moment opgeslokt zou kunnen worden door de zee. Intussen was het 12 uur 's nachts, hadden we gigantische dorst, zat iedereen onder de muggenbulten en hadden we nog geen schildpad gezien (alleen ik, 2 tellen). Door de vloed konden we niet terug naar het kamp en ieders humeur daalde tot beneden het vriespunt. Rond tweeën zakte het water ietsje en besloten we terug te lopen. Volledig doorweekt en lekgestoken kwamen we aan bij ons hangmattenkamp. 

De volgende ochtend werd onze dag een beetje goed gemaakt: We spotten een paar rode ibissen! Lot schoot haar camera vol prachtige plaatjes. Ook konden we nu toch wel lachen om het hele avontuur van de vorige avond/nacht, al baalde we behoorlijk dat we geen schildpadden hadden gezien. Frits voelde zich een beetje schuldig. Het was nog nooit eerder voorgekomen dat hij geen één schildpad aan zijn groep kon tonen. Dit namen we hem natuurlijk niet kwalijk, maar een betere communicatie was wel prettig geweest. Wanneer we hadden geweten dat het zoeken tot half 3 's nachts zou kunnen duren, hadden we wat te drinken en te eten meegenomen en waren we rustig op een kleedje gaan zitten wachten. Ook had hij ons moeten vertellen dat het vloed zou worden, dan was de paniek wellicht niet ontstaan. En een deel van je groep achterlaten kan als reisleider eigenlijk ook niet. Boos worden op dit lieve mannetje was voor mij geen optie. Hij deed tenslotte zo zijn best. Wel hebben we ervan geleerd dat we een volgende keer ons beter moeten voorbereiden en/of toch met een tourorganisatie mee moeten gaan. Ik kijk zeker niet terug op een vervelend weekend. Het fijn om met de meiden en Ton dit te mogen doen. Het gebied was prachtig en ik ben weer ietsje bruiner geworden ;) . Ik ben een ervaring en een les rijker.